Urodził się 9 czerwca 1932 roku w Wieleniu koło Piły. Szkołę średnią ukończył w 1951 roku w Trzciance, a następnie studiował na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, gdzie w 1957 roku otrzymał dyplom magistra inżyniera w specjalności budowa maszyn okrętowych. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1965 roku na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej, a habilitował się w roku 1971 w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego w dziedzinie nauk technicznych uzyskał w 1978 roku, a w roku 1991 został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego. Od roku 1957, aż do przejścia na emeryturę, pracował nieprzerwanie w Politechnice Szczecińskiej, pełniąc wiele znaczących funkcji, między innymi: prodziekana Wydziału Budowy Maszyn i Okrętów (1971–1975), dziekana Wydziału Mechanicznego (1978–1984) oraz rektora (1984–1990). W latach 1978–2003 kierował Zakładem, a następnie Katedrą Techniki Cieplnej. Był wieloletnim członkiem Senatu Uczelni oraz przewodniczącym wydziałowych i senackich komisji problemowych. W latach 1972–1977 był członkiem Komisji Nauk Mechanicznych i Budownictwa Oddziału PAN w Poznaniu. Wieloletni członek Komitetu Termodynamiki i Spalania PAN, Polskiego Stowarzyszenia Geotermalnego, International Solar Energy Society, a także różnych stowarzyszeń naukowych, w tym STN i PTMTS, a ponadto komitetów naukowych konferencji krajowych i międzynarodowych. W 1985 roku był delegatem Politechniki Szczecińskiej na III Kongres Nauki Polskiej. Profesor W. Nowak, którego specjalnością jest technika cieplna, a zwłaszcza wymiana ciepła, ma znaczący dorobek naukowy, wśród którego należy wymienić autorstwo lub współautorstwo sześciu monografii, 7 patentów i około 500 publikacji. Wypromował jedenastu doktorów; sporządził 30 recenzji prac doktorskich, 20 recenzji rozpraw habilitacyjnych oraz 10 opinii wniosków o nadanie tytułu profesora. Autor czterech skryptów dydaktycznych. Profesor Władysław Nowak był kierownikiem i wykonawcą kilkudziesięciu znaczących opracowań z zakresu techniki cieplnej, ciepłownictwa, gospodarki energetycznej i geoenergetyki, w tym pięciu wieloetapowych prac koordynowanych centralnie. Znaczącą pozycję znajdują tu prace dla przemysłu okrętowego, analizy gospodarki paliwowo-energetycznej zakładów przemysłowych, optymalizacji układów rozprowadzania powietrza w pomieszczeniach i ładowniach okrętowych, procesów termodynamicznych, wymiany ciepła i komfortu cieplnego przy nurkowaniu saturowanym w systemach do prowadzenia prac podwodnych itp. W ostatnich latach pracy zainteresowania Profesora koncentrowały się głównie na wykorzystaniu odnawialnych i niekonwencjonalnych źródeł energii, w szczególności na zagadnieniach związanych z pozyskiwaniem i przetwarzaniem energii geotermicznej i geotermalnej, w tym do wytwarzania ciepła i/lub energii elektrycznej w różnych rozwiązaniach siłowni z czynnikiem organicznym (ORC). Za osiągnięcia w tej dziedzinie w 2005 roku został laureatem prestiżowej Nagrody Siemensa. Był inicjatorem współpracy naukowej i dydaktycznej z uczelniami zagranicznymi, między innymi w Dreźnie, Bremie, Bremerhaven, Koszycach, Leeuvarden, Mińsku, Rydze, Stralsundzie i Sankt Petersburgu. Za działalność został wielokrotnie uhonorowany przyznaniem zespołowych i indywidualnych Nagród Ministra Edukacji Narodowej, a także Rektora PS. Został też wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi, spośród których trzeba wymienić: Złoty Krzyż Zasługi (1975) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979). Od 2003 roku profesor W. Nowak jest na emeryturze.